SOBOTA II TYGODNIA WIELKANOCNEGO
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 6, 1-7)
Ustanowienie pierwszych diakonów
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy.
Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, powiedziało: «Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbali słowo Boże, a obsługiwali stoły. Upatrzcie zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości. Im zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa».
Spodobały się te słowa wszystkim zebranym i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, oraz Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Przedstawili ich apostołom, którzy, modląc się, nałożyli na nich ręce.
A słowo Boże szerzyło się, wzrastała też bardzo liczba uczniów w Jerozolimie, a nawet bardzo wielu kapłanów przyjmowało wiarę.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 33, 1-2. 4-5. 18-19)
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Albo: Alleluja.
Sprawiedliwi, radośnie wołajcie na cześć Pana, *
prawym przystoi pieśń chwały.
Sławcie Pana na cytrze, *
grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Bo słowo Pana jest prawe, *
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość, *
ziemia jest pełna Jego łaski.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, *
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci *
i żywił ich w czasie głodu.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Zmartwychwstał Chrystus, który wszystko stworzył,
i zlitował się nad ludźmi.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 6, 16-21)
Jezus chodzi po wodzie
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Po rozmnożeniu chlebów, o zmierzchu uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wichru.
Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.
Oto słowo Pańskie.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 6, 1-7)
Ustanowienie pierwszych diakonów
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy.
Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, powiedziało: «Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbali słowo Boże, a obsługiwali stoły. Upatrzcie zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości. Im zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa».
Spodobały się te słowa wszystkim zebranym i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, oraz Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Przedstawili ich apostołom, którzy, modląc się, nałożyli na nich ręce.
A słowo Boże szerzyło się, wzrastała też bardzo liczba uczniów w Jerozolimie, a nawet bardzo wielu kapłanów przyjmowało wiarę.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 33, 1-2. 4-5. 18-19)
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Albo: Alleluja.
Sprawiedliwi, radośnie wołajcie na cześć Pana, *
prawym przystoi pieśń chwały.
Sławcie Pana na cytrze, *
grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Bo słowo Pana jest prawe, *
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość, *
ziemia jest pełna Jego łaski.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, *
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci *
i żywił ich w czasie głodu.
Refren: Okaż swą łaskę ufającym Tobie.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Zmartwychwstał Chrystus, który wszystko stworzył,
i zlitował się nad ludźmi.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 6, 16-21)
Jezus chodzi po wodzie
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Po rozmnożeniu chlebów, o zmierzchu uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wichru.
Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.
Oto słowo Pańskie.
KOMENTARZ
Czuła obecność Boga
an Jezus ukazuje uczniom w inny sposób niezwykłą moc, jaką posiada: idzie po wodzie wzburzonego jeziora. Po rozmnożeniu chlebów udaje się sam na górę, być może po to, aby się modlić do Ojca i trochę odpocząć. Wielokrotnie ewangeliści ukazują obraz Jezusa, który idzie w jakieś odosobnione miejsce, aby tam się modlić. Z bliskości z Ojcem czerpie moc do działania, uczy się zgody na Jego wolę i zapewne też znajduje pociechę i umocnienie w tym, co miało Go spotkać. Po czasie spędzonym na odosobnieniu wraca do uczniów, idąc po wodzie jeziora. Tu objawia się boska natura Jezusa. Takiego czynu nie może dokonać nikt poza Bogiem. W Księdze Hioba (9, 8) jednym z atrybutów Bożej wszechmocy jest to, że „kroczy On po powierzchni morza”. Jezus mówi do uczniów: „Ja jestem”. W Ewangelii według św. Jana to wyraźne nawiązanie do imienia Bożego objawionego w Starym Testamencie. Ten Jezus, który cudownie nakarmił tłumy, podobnie jak Jahwe nakarmił manną Izraela w czasie wędrówki przez pustynię, jest Synem równym Ojcu w boskiej naturze.
Panie Jezu, dobrze jest być przy Tobie, doświadczać Twojej bliskości i chwały. I choć umyka ludzkim zmysłom to, co w Tobie najświętsze, moje serce czuje Twoją troskliwą obecność. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2024
o. Andrzej Kiejza OFMCap
Edycja Świętego Pawła
Czuła obecność Boga
an Jezus ukazuje uczniom w inny sposób niezwykłą moc, jaką posiada: idzie po wodzie wzburzonego jeziora. Po rozmnożeniu chlebów udaje się sam na górę, być może po to, aby się modlić do Ojca i trochę odpocząć. Wielokrotnie ewangeliści ukazują obraz Jezusa, który idzie w jakieś odosobnione miejsce, aby tam się modlić. Z bliskości z Ojcem czerpie moc do działania, uczy się zgody na Jego wolę i zapewne też znajduje pociechę i umocnienie w tym, co miało Go spotkać. Po czasie spędzonym na odosobnieniu wraca do uczniów, idąc po wodzie jeziora. Tu objawia się boska natura Jezusa. Takiego czynu nie może dokonać nikt poza Bogiem. W Księdze Hioba (9, 8) jednym z atrybutów Bożej wszechmocy jest to, że „kroczy On po powierzchni morza”. Jezus mówi do uczniów: „Ja jestem”. W Ewangelii według św. Jana to wyraźne nawiązanie do imienia Bożego objawionego w Starym Testamencie. Ten Jezus, który cudownie nakarmił tłumy, podobnie jak Jahwe nakarmił manną Izraela w czasie wędrówki przez pustynię, jest Synem równym Ojcu w boskiej naturze.
Panie Jezu, dobrze jest być przy Tobie, doświadczać Twojej bliskości i chwały. I choć umyka ludzkim zmysłom to, co w Tobie najświętsze, moje serce czuje Twoją troskliwą obecność. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2024o. Andrzej Kiejza OFMCap
Edycja Świętego Pawła