Oddanie się Bogu przejawia gotowość odpowiedzenia na Jego wolę, która powinna stać się naczelnym motywem naszego życia. Tę gotowość wypowiadamy w ślubie posłuszeństwa. Posłuszeństwo, dostrajając naszą osobę do woli Boga, wiedzie ją do pełni godności.
Posłuszeństwo zakonnika jest przyjęciem postawy Chrystusa wobec Ojca. Jest ono przede wszystkim stosunkiem do Boga, który naprawdę zasługuje na posłuszeństwo, ponieważ On jest jedyną prawdą; tylko On jest zdolny narzucić nam swoją wolę, zachowując naszą wolność. Tylko z miłości do Boga poddajemy naszą osobę człowiekowi poza ścisły wymiar przykazania. W tej perspektywie zobowiązujemy się poprzez ślub posłuszeństwa do podporządkowania się właściwym przełożonym we wszystkim, co zadecydują zgodnie z konstytucjami i dyrektorium.
Posłuszeństwo Bogu jest jedynym powodem przyjmowania wskazówek tych, którzy otrzymali zadanie przekazywania nam Jego woli w różnych okolicznościach. W tym sensie podporządkowujemy się przede wszystkim papieżowi, przełożonemu wszystkich zakonników, zarządzeniom kapituły generalnej, przełożonemu generalnemu, prowincjalnemu, regionalnemu i miejscowemu oraz władzom delegowanym według kompetencji przyznanych im przez prawo własne Zgromadzenia.
Aby urzeczywistnić posłuszeństwo wobec Boga Ojca, konieczne jest życie w Chrystusie; w Nim nie będziemy „niewolnikami ludzi”, ale „narzędziami wybranymi” w Jego rękach. W ten sposób zostają wykluczone z naszego posłuszeństwa serwilizm i rezygnacja, ponieważ „kiedy ślubuje się posłuszeństwo, trzeba to uczynić angażując całe nasze jestestwo”, by rzeczywiście odpowiedzieć Bogu, któremu służyć znaczy królować. W stosunkach z przełożonymi zatem każdy zakonnik stara się zachować trzeźwą i szczerą uległość, jaka należy się każdemu bratu mającemu specyficzne zadania władzy.
Oprócz posłuszeństwa wymaganego w sprawach duszpasterstwa i publicznego sprawowania kultu Bożego staramy się współpracować z pasterzami Kościoła w duszpasterstwie lokalnym w ramach właściwego im celu apostolskiego.
Każdy z nas ma prawo i obowiązek uczestniczyć we wspólnym poszukiwaniu woli Bożej wobec własnej wspólnoty. To poszukiwanie dokonuje się w braterskim dialogu, przygotowanym i prowadzonym w klimacie modlitwy i miłości, w duchu rozeznania. Poszukiwanie winno przekształcić się w posłuszeństwo, kiedy przełożony, po wysłuchaniu opinii wspólnoty, wypowiada ostateczne zdanie, które ma charakter decyzji i obowiązuje wszystkich.
Przekształcając nas z ludzi cielesnych w ludzi duchowych Duch Święty:
- pomaga nam zrozumieć i przyjąć z radością to, co Bóg przygotowuje codziennie poprzez przełożonych,
- czyni nas aktywnymi i odpowiedzialnymi członkami Zgromadzenia, zdolnymi do dawania coraz większego wkładu w rozwój naszej wspólnoty i jej dzieła apostolskiego.