Zgodnie z sugestią papieża wszyscy katolicy, a szczególnie seminarzyści, zostali zaproszeni do modlitewnego czuwania tej nocy, łączącej dwa stulecia. Szesnastoletni Jakub Alberione uczestniczył w uroczystej Mszy świętej w katedrze w Albie, a następnie zatrzymał się na modlitwie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. W czasie czterogodzinnego modlitewnego czuwania doznał szczególnej wizji, dotyczącej perspektyw i zagrożeń stojących przed ludzkością, i „poczuł się szczególnie zobowiązany do służby Kościołowi i ludziom nowego wieku”. W jego modlitwie znalazły swój wyraz nadzieje papieża Leona XIII, który wzywał chrześcijan, by swoje, związane z nowym wiekiem, oczekiwania budowali na Chrystusie Odkupicielu, będącym „Drogą, Prawdą i Życiem” wszystkich ludzi. W tej modlitwie obecne były również wszystkie palące problemy społeczne, znane mu z pism popularnego katolickiego socjologa i ekonomisty, Giuseppe Toniolo. Modlitwa młodego Jakuba Alberione obejmowała również cierpienia i bolączki nowego wieku, zrodzone za sprawą dewastującego wpływu prasy antyreligijnej oraz oddalania się od Kościoła mas tracących wiarę. Z drugiej strony była to modlitwa pełna ufności i nadziei, związanej również z możliwością wykorzystania nowych narzędzi do czynienia dobra.
Żywe światło pochodzące z Eucharystii zapaliło się w umyśle Jakuba, a jego młode serce otwarło się na wielkie pragnienia:
- aby nowy wiek zrodził się w Chrystusie,
- aby nowi apostołowie uzdrowili społeczeństwo i jego instytucje: szkołę, rodzinę, prawodawstwo, literaturę, prasę, obyczaje,
- aby Kościół cieszył się nową gorliwością misyjną,
- aby nowoczesne środki techniczne były wykorzystane dla czynienia dobra,
- aby odważni chrześcijanie przeciwstawili złej prasie dobrą prasę, złym organizacjom i instytucjom organizacje i instytucje mające na celu szerzenie dobra,
- organizacje i instytucje mające na celu szerzenie dobra, aby Chrystus zatriumfował, a wraz z Nim chrześcijańska cywilizacja,