Przez publiczne śluby wieczyste czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz przez ślub wierności papieżowi pauliści poświęcają się jeszcze ściślej służbie Bogu i Kościołowi oraz zostają wcieleni do Towarzystwa Świętego Pawła jako faktyczni jego członkowie.

Konsekracja zakonna ma swoje korzenie w konsekracji Chrztu świętego, ożywionej przez sakrament Bierzmowania; pełniej ją wyraża i pozwala nam żyć intensywniej w atmosferze Ducha, przez którego jesteśmy przeznaczeni do specyficznej misji w Kościele świętym.
Tworzymy wspólnotę konsekrowaną, gdy potwierdzamy naszą przynależność do Boga, którego Duch nas wybrał, oraz przynależność do Kościoła, który łączy naszą ofiarę z ofiarą eucharystyczną.

Ta konsekracja, będąc z jednej strony znakiem, który może i powinien pociągnąć skutecznie wszystkie dzieci Kościoła do odważnego wypełniania zadań wynikających z chrześcijańskiego powołania, nas samych czyni wolnymi do pełnego oddania się Bogu. Poprzez tę konsekrację oddajemy naszą egzystencję całkowicie woli Ojca i świadczymy, nie słowem lecz życiem, że świat nie może być przemieniony bez ducha ośmiu błogosławieństw. Rezygnując dobrowolnie z pewnych wartości ziemskich, świadczymy o istnieniu dóbr niewidzialnych, obecnych już na tym świecie, a czuwając, oczekujemy ich wypełnienia i objawienia się w przyszłym wieku.
Śluby zakonne są nieodzownym środkiem realizowania naszej wspólnoty; pozwalają nam miłować braci, których dał nam Ojciec, nie w porządku ciała i krwi, ale według głębszej i trwalszej skłonności, która pochodzi od Ducha; pozwalają nam żyć we wspólnocie dóbr; ukierunkowują nas na wspólne szukanie i pełnienie woli Bożej; zespalają nas w jednym dążeniu i odpowiedzi na wezwanie Pana.

 zobacz też filmik

Konsekracja zapowiedzią przyszłego życia