FORMACJA U PAULISTÓW

Formacji paulistów przewodzi zasada wyrażona przez św. Pawła: "aby ukształtował się w nas Chrystus". Będzie dlatego tak prowadzona, aby Jezus Chrystus Boski Mistrz był przez nas coraz lepiej poznawany, kochany i naśladowany; staniemy się dobrymi mistrzami ludzi, ponieważ wcześniej byliśmy wiernymi uczniami Jezusa Chrystusa (Konstytucje Towarzystwa Świętego Pawła, art. 90).

Każdy, kto chce oddać swe życie Bogu musi coraz lepiej Go poznawać. Powinien uczyć się coraz doskonalszego naśladowania Chrystusa, czerpiąc inspirację m.in. ze świętych, którzy poprzedzili go na tej drodze.

Temu wszystkiemu służy formacja zakonna, która odbywa się w dwóch zasadniczych etapach. Formacja początkowa ma przygotować młodego człowieka do złożenia ślubów wieczystych w Towarzystwie Świętego Pawła. Formacja ciągła (permanentna) służy nieustannemu pogłębianiu konsekracji i trwa przez całe życie.

Osoba, która pragnie żyć charyzmatem św. Pawła Apostoła musi najpierw skontaktować się z nami i podzielić się odczytywanym przez siebie powołaniem. Następnie, po wcześniejszych ustaleniach, zamieszkuje w naszym domu zakonnym i rozpoczyna się krótki okres aspirantatu.

Przeważnie we wspomnienie bł. Tymoteusza Giaccardo (czyt. Dżiakkardo), pierwszego kapłana paulisty, czyli 19 października, rozpoczyna się dwuletni okres postulatu, czyli czasu lepszego zapoznania się ze zgromadzeniem. Po nim następuje jednoroczny okres nowicjatu, który ma za zadanie przygotować osobę do złożenia ślubów zakonnych poprzez pogłębienie życia modlitwą i lepsze poznanie duchowości i apostolstwa zgromadzenia.

Po złożeniu pierwszych ślubów zakonnych następuje okres junioratu – czas życia radami ewangelicznymi: czystości, ubóstwa, posłuszeństwa oraz wierności papieżowi w tym co dotyczy apostolstwa paulińskiego (pauliści mają czwarty ślub). Po upływie odpowiedniego czasu, gdy osoba upewni się co do trafności obranej drogi i uzyska zgodę przełożonych, składa śluby wieczyste. Jednak na tym droga formacji się nie kończy. Każdy chrześcijanin, a tym bardziej zakonnik, musi do końca życia dbać o swój duchowy rozwój, o coraz bardziej zażyłą relację z Panem. Część zakonników zostaje także wyświęcona na kapłanów.

Z Chrystusem zostałem ukrzyżowany.

Żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus.

A jeśli żyję teraz na świecie, to żyję dzięki wierze w Syna Bożego,

który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie (Ga 2,19-20). 

POZNAJ SZCZEGÓŁOWO DROGĘ FORMACJI