Pierwszorzędnym zadaniem instytutów Rodziny Świętego Pawła jest żyć Jezusem Drogą, Prawdą i Życiem oraz dawać Go światu. Pisze bowiem Założyciel w swojej Autobiografii: „Żadnego większego bogactwa nie można dać temu światu ubogiemu i pysznemu, niż Jezusa Chrystusa. [...] Świat potrzebuje Jezusa Chrystusa Drogi, Prawdy i Życia". Wzorem tak rozumianego apostolstwa jest Maryja, ponieważ „wydała" (edidit) na świat Zbawiciela. Jezusa można „dawać" na sposób ustny, żywym głosem lub za pomocą różnych środków i nośników: książek, prasy, kina, radia, telewizji czy internetu. Dwa spośród utworzonych zgromadzeń: Towarzystwo Świętego Pawła i Córki Świętego Pawła mają misję głoszenia Ewangelii za pomocą środków „najszybszych i najskuteczniejszych", do jakich dzisiaj zalicza się przede wszystkim środki społecznego przekazu.

Bł. Jakub Alberione zwracał szczególną uwagę, aby działalność instytutów, które powołał do istnienia, odpowiadała potrzebom czasów. Z jego inicjatywy zaczęły wychodzić liczne czasopisma, m.in. Vita Pastorale (1916), La Dornenica (1921), Il Giornalino (1924) i Famiglia Cristiana (1931), w chwili obecnej tygodnik katolicki o największym nakładzie na świecie. Film Abuna Messias, zrealizowany na polecenie ks. Alberione, w 1938 r. otrzymał główną nagrodę na festiwalu w Wenecji. W kolejnych latach Założyciel powołał do istnienia paulińską wytwórnię filmową Romana Editrice Film, a następnie stacje radiowe w różnych miejscach świata. Wyprzedził w ten sposób nauczanie Soboru Watykańskiego II, w którym uczestniczył jako obserwator. Za swoje zasługi dla działalności ewangelizacyjnej Kościoła, 28 czerwca 1969 r. został odznaczony przez papieża Pawła VI orderem „Pro Ecclesia et Ponti-fice".

Już w 1933 roku ks. Alberione opublikował książkę Apostolato Stampa, w której postawił tezę, że apostolstwo druku jest prawdziwym przepowiadaniem, na równi z przepowiadaniem tradycyjnym, ustnym. Postęp techniczny, wynalazki dokonane przez człowieka, nie powinny służyć poniżaniu jego godności, ale zbawieniu. Kiedy neutralne z natury środki techniczne zostają wprzęgnięte w dzieło ewangelizacji, tracą swój wyłącznie świecki charakter i zyskują wymiar sakramentalny. Środki wykorzystywane dla apostolstwa, a więc wszelkie maszyny i urządzenia, stają się „przedmiotami świętymi ze względu na cel, któremu służą". Ta koncepcja często znajdowała wyraz w wypowiedziach Założyciela, który nauczał, że „Maszyna, mikrofon, ekran - są naszą amboną; drukarnia, hala produkcyjna, sala służąca do projekcji i transmisji - są jakby naszym Kościołem".

W apostolstwie wydawniczym bł. J. Alberione wyróżnił trzy podstawowe momenty: redakcję, technikę i rozpowszechnianie. Podkreślał, że działalność instytutów paulińskich nigdy nie powinna obniżyć się do poziomu przemysłu czy handlu, ale zawsze stać na wysokości powierzonego apostolstwa, które ma charakter bosko-ludzki. Dlatego akcentował przede wszystkim fazę redakcyjną, którą pierwotnie przypisywał kapłanom. Należy przez nią rozumieć „twórczy moment" powstającego dzieła, a więc wypracowywanie i promocję określonych treści. Pracę redakcyjną nazywał „istotą apostolstwa". W jego przekonaniu, w obecnych czasach „nie wystarczy już pulpit". Trzeba wykorzystać wszystkie współczesne środki, które służą komunikowaniu myśli. Dlatego kapłan nie może ograniczyć się do przepowiadania „od ambony czy w konfesjonale", ale musi posługiwać się także „filmem i drukiem", aby na wzór Jezusa być „światłem świata" (Mt 5, 14).

Ponieważ apostolstwo paulińskie polega na dawaniu światu „całego Jezusa Chrystusa", w Jego integralności, podobnie jak ukazuje to św. Paweł i jak przedstawiają Jezusa ewangelie, stąd dla Założyciela pierwszym dziełem apostolskim ma być zawsze rozpowszechnianie Biblii: „W apostolstwie wydawniczym, właściwym dla naszego instytutu [Towarzystwa św. Pawła], księgą, którą mamy szczególnie rozpowszechniać, jest Biblia; bardziej niż pozostałe księgi, przed innymi i zawsze". W Piśmie świętym znajdują się treści, które zawierają prawdy wiary, wzór moralności i przykłady kultu. Biblia jest dla działalności paulińskiej światłem, drogą i życiem i jako taka zawsze powinna stanowić wzór apostolstwa wydawniczego.

Odwołując się do nauki św. Pawła, ks. Alberione podkreślał, że „wydawnictwa mają być w duchu paulińskim". A więc najpierw mają zapewnić „to, co istotne: aby «żyć w Chrystusie»". Następnie przedmiotem wydawnictw ma być to wszystko, o czym Apostoł pisze w Liście do Filipian: „W końcu, bracia, wszystko, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co zasługuje na uznanie: jeśli jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym - to miejcie na myśli!" (Flp 4, 8). Być wydawcą, to znaczy stać się „głośnikiem Boga" i działać zgodnie z Jego stwórczym zamysłem, przekazując w tym kluczu całą ludzką wiedzę. Ale jest się jeszcze bardziej „głośnikiem Boga", kiedy daje się „boską naukę", którą głosił Jezus i która została przekazana przez Kościół i Tradycję, aby wszędzie została poznana „wieloraka mądrość Boża".

Bł. J. Alberione zwracał uwagę, aby apostolstwo nigdy nie przeobraziło się w handel czy działalność usługową, ponieważ jego celem jest zbawienie dusz. Dlatego ma mieć zawsze charakter duszpasterski. Praca apostolska powinna być wykonywana w tym samym duchu i z tymi samymi intencjami, które miał Jezus, kiedy pracował w domu nazaretańskim. Wtedy zyskuje ona moc świadectwa.

• I. Światło powołania
• II. Świadectwo pracy wewnętrznej i zawierzeni
• III. Fundacje świadectwem owocowania łaski
• IV. Współczesna forma świadectwa