BŁ. JAKUB ALBERIONE (1884-1971) - WSPÓŁCZESNYM ŚWIADKIEM JEZUSA CHRYSTUSA
V. POTRZEBA ŚWIĘTOŚCI
Pierwszą część znajdziesz tutaj
V. POTRZEBA ŚWIĘTOŚCI
Apostolstwo wydawnicze, określane współcześnie jako apostolstwo środków społecznego przekazu, stanowi przedłużenie zbawczego przepowiadania Jezusa. Kontynuowanie dzieła ewangelizacji, rozpoczętej przez Boskiego Mistrza, należy do istoty apostolstwa i wymaga ścisłego upodobnienia się do Jezusa. W swoich wypowiedziach Założyciel nieustannie wyraża troskę, aby apostolstwo, podobnie jak życie, było święte. Podkreśla z naciskiem, że prawdziwe apostolstwo zakłada uświęcenie i jest owocem uświęcenia. Życie wewnętrzne stanowi dla osoby zakonnej "pierwszy obowiązek, który ma charakter permanentny, niezastąpiony zarówno w tym, co dotyczy uświęcenia, jak i w tym, co dotyczy apostolstwa", albowiem "dzieła, aby były żywotne, muszą posiadać życie Chrystusa". Istnieje głęboka jedność pomiędzy życiem Wewnętrznym i czynnym, pomiędzy świętością i apostolstwem. Dla Założyciela wszystko ma swój początek w Eucharystii, źródle życia - również działalność apostolska: "Wszystko rodzi się z Eucharystycznego Mistrza, jak z życiodajnego źródła. [...] Ze Mszy św., Komunii, adoracji eucharystycznej - wszystko: świętość i apostolstwo".
Dlatego bł. J. Alberione naucza, że osoba zakonna w pierwszej kolejności mu poświęcić się pracy duchowej nad własnym uświęceniem i w tym kierunku ma pójść jej wysiłek ascetyczny. Dla osoby zaangażowanej w apostolstwo, modlitwa jest konieczna. Założyciel porównuje apostoła do dzbana, który musi się napełnić, żeby rozlewać się na dusze, zatem pierwszą służbą Bogu jest modlitwa i praca nad własnym uświęceniem. Dla apostoła "apostolstwo znaczy tyle, ile znaczy jego modlitwa za siebie i za innych". W przeciwnym razie to, co wyjdzie spod jego pióra czy jakiekolwiek inne dzieło apostolskie, nie będzie miało charakteru świadectwa i nie będzie prowadziło innych do wiary.
Aby realizować apostolstwo paulińskie w duchu nadprzyrodzonym należy - według ks. Alberione - spełnić określone warunki. Najpierw trzeba pozbyć się starych przyzwyczajeń i przyoblec w "nowego człowieka", który został stworzony dla świętości. W praktyce oznacza to umiłowanie prawdy, przyjęcie łaski Bożej i bycie uczciwym wobec Boga i ludzi. Drugim warunkiem jest przyobleczenie się w Jezusa Chrystusa (Rz 13, 14), aż do utożsamienia się z Nim (por. Ga 2, 20), aby wszystko czynić w Jezusie, z Jezusem i przez Jezusa na chwałę Bożą i dla zbawienia ludzi. Jako trzeci warunek bł. Jakub podaje konieczność wsłuchiwania się w głos Kościoła ("sentire con la Chiesa"), aby być jego świętymi i operatywnymi członkami.
Apostolstwo paulińskie tylko wówczas jest owocne, kiedy ma solidną podbudowę duchową. Bł. Jakub Alberione główną ideę duchowości dla powstających zgromadzeń odnalazł w słowach Jezusa: "Ja jestem drogą i prawdą, i życiem" (J 14, 6). Mają one kapitalne znaczenie i zyskują wagę naczelnej idei, która winna porządkować całe życie człowieka. Ks. Alberione łączy autodefinicję Jezusa z tytułem "Mistrz", jakim posługiwali się Jego uczniowie (Mt 23, 8. 10), aby podkreślić wyjątkowość i jedyność Chrystusa. Według Założyciela w autodefinicji Jezusa zawarta jest metoda uświęcenia, nazywana "droga-prawda-życie", ponieważ uświęcenie realizuje się poprzez chrystyfikację całego człowieka, wszystkich jego władz. Ks. Alberione opiera ją na przekonaniu, że człowiek jest powołany do zjednoczenia z Bogiem. Aby mogło się to dokonać, trzeba całkowicie przylgnąć do Boga swoją wolą, umysłem i sercem. W praktyce jest to równoznaczne z naśladowaniem Jezusa Chrystusa, który został dany przez Boga Ojca jako Droga, Prawda i Życie. W tych trzech wymiarach ks. Alberione dostrzega "całego" Chrystusa, który pragnie przemienić w siebie "całego" człowieka. W celu lepszego zrozumienia jak ma się to dokonywać, Założyciel każe naśladować Jezusa Drogę, czerpiąc wzór z Jego postawy, aby przylgnąć do Niego na płaszczyźnie woli; poznawać Jezusa Prawdę, słuchając Jego nauki, aby nastąpiło przylgnięcie umysłu; kochać Jezusa Życie, trwając w Jego miłości i łasce, aby przylgnąć do Niego na poziomie serca. W ten sposób Jezus staje się drogą dla ludzkiej woli, życiem dla serca, prawdą - przede wszystkim w relacji do umysłu.
W procesie naśladowania Jezusa Mistrza nie chodzi o to, aby zewnętrznie "kopiować" słowa, gesty i postawę Jezusa, lecz aby "żyć w Chrystusie" i "żyć Chrystusem", na wzór św. Pawła, który doświadczył utożsamienia z Chrystusem: "Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Ga 2, 20). Ks. Alberione naucza, że celem życia duchowego i wszystkich praktyk pobożności jest całkowite upodobnienie woli, umysłu i serca człowieka do woli, umysłu i serca Jezusa. W ten sposób człowiek osiąga swoją najwyższą osobowość i staje się nowym człowiekiem, ponieważ myśli w Chrystusie, kocha w Chrystusie i pragnie w Chrystusie. Metoda "droga-prawda-życie", stosowana w praktykach związanych z życiem duchowym, wyróżnia się integralnością, ponieważ obejmuje całego człowieka i angażuje wszystkie jego władze.
*
Ksiądz Jakub Alberione zmarł 26 listopada 1971 r. w Rzymie. Kilka godzin przed śmiercią odwiedził go papież Paweł VI. Błogosławiony Jakub całym swoim życiem dał świadectwo całkowitej przynależności do Jezusa i Jego Kościoła. Szczególne wybranie, jakim się cieszył, nie tylko nie stało się powodem dumy, ale jeszcze mocniej ugruntowało jego pokorne przylgnięcie do Boga. Czuł się niegodnym, aby być narzędziem w Jego ręku. Z drugiej jednak strony w wielkiej pokorze przyjmował każde wyzwanie, które uznawał za wolę Bożą. Świadomość własnych niedoskonałości i tego, że nie jest godny otrzymanych łask sprawiła, że całą energię swojego życia poświęcił na realizację powierzonej misji. Często wymagało to heroicznej odwagi, wielkich poświęceń, ale przede wszystkim niezachwianej wiary, że faktycznie posługuje się nim Chrystus w szerzeniu swojej Ewangelii. Taka postawa pokory i całkowitego poddania się Bogu wynikała z głębokiego zjednoczenia z Jezusem Mistrzem i nieustannego otwierania się na światło łaski Bożej, jakim przez całe życie był prowadzony.
Niezwykłość osoby bł. Jakuba Alberione nie bazuje na wielkości i liczbie podjętych przez niego inicjatyw, ale na tym, że swoje doświadczenie duchowe potrafił przekazać setkom swoich duchowych synów i córek, że miał odwagę zawrzeć pakt z Bogiem, że nigdy nie zwątpił w pewność otrzymanego nu przełomie wieków światła i nie ustał na drodze dawania świadectwa Chrystusowi.