BŁ. JAKUB ALBERIONE (1884-1971) - WSPÓŁCZESNYM ŚWIADKIEM JEZUSA CHRYSTUSA
Pierwszą część znajdziesz tutaj
III. FUNDACJE ŚWIADECTWEM OWOCOWANIA ŁASKI BOŻEJ (cz. II)
Bł. J. Alberione nie miał wątpliwości, że jego dzieło pochodzi od Boga i jest przez Niego upragnione. Napisał we wspomnieniach: „Rodzina św. Pawła doznała licznych i jasnych znaków, że Pan jej potrzebuje". Był przekonany, że otrzymał od Boga ściśle określoną misję, w której wypełnieniu on jest tylko Jego nieudolnym narzędziem. Trudno zakładać, żeby od samego początku fundacji miał jasną i całościową wizję swego dzieła. Jak sam mówił, uważał się raczej za „pół ślepego", który pozwala prowadzić się Bogu. U podstaw nowej rodziny zakonnej była więc najpierw charyzmatyczna inspiracja, ale równocześnie jasne zrozumienie potrzeb i wyzwań ówczesnego Kościoła, z których najpilniejszym było stanie się apostołami dnia dzisiejszego, posługującymi się środkami używanymi przez przeciwników.
Założyciel nie powołał do istnienia „luźnych" zgromadzeń, które byłyby powiązane ze sobą jedynie poprzez osobę założyciela, ale powołał „rodzinę" instytutów zakonnych i świeckich, połączonych więzami mocniejszymi niż więzy krwi. Relacje pomiędzy osobami należącymi do Rodziny Świętego Pawła powinny opierać się na miłości i komunii, którą charakteryzuje jedność umysłów, serc, słów, dzieł i modlitw. Wzorem jest tu Święta Rodzina z Nazaretu, która dała najlepszy przykład życia dla rodziny zakonnej. Każdy z instytutów ma swojego ducha, ale i swój dar dla pozostałych instytutów; jednak ks. Alberione podkreślał, że to duch rodzinny jest gwarantem jedności i źródłem apostolskiej płodności.
Rodzinę Świętego Pawła można porównać do żywego organizmu, ponieważ poszczególne instytuty, które ją tworzą, nawzajem się uzupełniają. U podstaw komplementarności leży przede wszystkim wspólna duchowość: Rodzina Świętego Pawła dąży do integralnego przeżywania Ewangelii Jezusa Chrystusa, Drogi, Prawdy i Życia, w duchu św. Pawła, pod wejrzeniem Królowej Apostołów. Rodzinę ma charakteryzować jeden duch, dlatego wspólne są poszczególne nabożeństwa i metoda praktykowania duchowości, natomiast różne są zadania apostolskie poszczególnych instytutów, które zbiegają się w jednym celu wspólnym wszystkim: dawać światu Jezusa Mistrza w sposób całościowy, tak jak On sam siebie określił: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem" (J 14, 6).
Podstawowym czynnikiem jednoczącym Rodzinę Świętego Pawła jest wymiar eucharystyczny. Wynika on z pierwotnego doświadczenia Założyciela, który z Eucharystii zaczerpnął swoją charyzmatyczną inspirację i w niej dostrzegł źródło swoich przyszłych fundacji. Pokrewieństwo między poszczególnymi instytutami ma swój początek w Eucharystii, ponieważ wszystkie zrodziły się z Tabernakulum.
Innym elementem scalającym Rodzinę Świętego Pawła i cechą, która ją wyróżnia, jest odniesienie do postaci św. Pawła Apostoła. Rodzina Świętego Pawła ma być „świętym Pawłem żyjącym dzisiaj". Ks. Alberione często akcentuje w swoich wypowiedziach, że prawdziwym ojcem i założycielem nowo powstałej rodziny zakonnej jest św. Paweł. I nie chodzi tu tylko o patrona dla całego dzieła, ale o fakt, że św. Paweł ma być wzorem do naśladowania ze względu na jego pełne utożsamienie się z Chrystusem, które wyraził w słowach: „Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Ga 2, 20). Z jego integralnego życia Rodzina Świętego Pawła ma czerpać wzór uniwersalności, apostolskiej gorliwości, a przede wszystkim świętości.
Za tydzień:
IV. WSPÓŁCZESNA FORMA ŚWIADECTWA