2 lutego obchodzimy w Kościele Uroczystość Ofiarowania Pańskiego. Przypada ona czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu. Jest to pamiątka ofiarowania Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej i dokonania przez Matkę Bożą obrzędu oczyszczenia. Tego dnia obchodzony jest także Dzień Życia Konsekrowanego. Kościół modli się za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich.
Na dzień Ofiarowania Pańskiego proponujemy naszym Czytelnikom medytację Założyciela Rodziny Świętego Pawła, błogosławionego ks. Jakuba Alberionego.
OCZYSZCZENIE (OFIAROWANIE PAŃSKIE)
2 lutego
Zachowaj mnie, Boże, bo Tobie zaufałem!
Rzekłem Panu: Ty jesteś moim Panem,
moje dobro pochodzi od Ciebie.
Pan jest bogactwem moim i przeznaczeniem.
Ty strzeżesz mojego losu.
Ps 16,1-2.5
1. Maryja doskonale wypełniła wszystko, co było postanowione w żydowskim Prawie dla kobiety, która zostawała matką. Nie miała takiego obowiązku, gdyż została wybrana do najbardziej niezwykłego macierzyństwa, zachowując doskonałe dziewictwo. Ale była to tajemnica nieznana ludziom, a z drugiej strony Maryja chciała złożyć ofiarę Panu.
W rzeczywistości tego dnia zostały złożone trzy ofiary: prorokini Anny, starego Symeona i Maryi z Jezusem.
Anna, wdowa i święta kobieta: „Miała już osiemdziesiąt cztery lata. Nie opuszczała świątyni i służyła Bogu, poszcząc i modląc się dniem i nocą” (Łk 2,37). A więc wielkoduszna, czuła, nieustająca, nieprzerwana ofiara. Zatem poddana Bogu we wszystkich swych zmysłach, żyła wyłącznie dla Niego.
2. Stary Symeon miał zapewnienie, że nie umrze, zanim nie zobaczy Zbawiciela na własne oczy. Ujrzał Dzieciątko przedstawione przez Maryję; rozpoznał Je jako Mesjasza; z miłością wziął w swe ramiona. Poczym ofiarował Bogu swoje życie:
„Teraz, o Władco, zgodnie z Twoim słowem
pozwalasz swemu słudze odejść w pokoju.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
które przygotowałeś wszystkim narodom:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela” (Łk 2,29-32).
Najdoskonalszą ofiarą była ofiara Jezusa i Maryi, którzy poświęcili całkowicie samych siebie Panu. Nie była to tylko ofiara [na poziomie] słów czy uczuć, ale rzeczywista i realna. Jezus był Ofiarą-Hostią przeznaczoną na wielką ofiarę Krzyża. Maryja wyrażała gotowość i ofiarowała się, aby zostać Współodkupicielką: „A Twoją duszę miecz przeszyje” (Łk 2,35). Ta brzemienna i ostateczna ofiara nigdy nie została cofnięta: więcej, dokonała się w pełni na Kalwarii.
Tak to Anna ofiarowała wszystkie swoje zmysły; Symeon – swoje życie; Maryja i Jezus całych siebie i rzeczywiście.
3. Niechaj naszą ofiarą będzie:
Uświęcenie naszego ciała i jego zmysłów: oczu, słuchu, dotyku, smaku, języka, powonienia.
Poświęcenie Bogu życia: w całości, tylko i zawsze Boża wola! Cały umysł, wola, serce, wyobraźnia, pamięć.
Uświęcenie, które będzie złożeniem się w ofierze i zadośćuczynieniem za dusze; apostolstwo cierpienia i modlitwy.
Rachunek sumienia – Czy cały i świadomie należę do Boga? Czy oddałem Mu całe ciało ze zmysłami? Czy zgodziłem się na śmierć? Czy cierpię, aby współuczestniczyć w zbawianiu braci?
Postanowienie – Codziennie, za pośrednictwem Maryi i w jedności z Nią, będę ofiarował się Bogu.
Modlitwa – Maryjo i Jezusie, towarzyszę Wam duchowo w podróży do świątyni, gdzie dokonacie Waszego ofiarowania. Obym mógł zawsze i całkowicie żyć złączony z Bogiem; i tylko dla Boga! Nic dla mnie; ani dla mojej pychy; ani dla mojego ciała; ani dla spraw ziemskich. Tylko Ty, Boże, jesteś moim wszystkim i wszystko jest dla Ciebie oraz po to, aby prowadzić dusze do Ciebie. Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli.
Medytacja ukazała się w języku włoskim w książce: G. Alberione, Brevi meditazioni, Cinisello Balsamo (Milano) 2008, s. 666-667.