Obchodzone w Kościele 25 stycznia Nawrócenie Świętego Pawła, jest jednym z najważniejszych wydarzeń w ciągu całego roku liturgicznego. Szaweł, gorliwy faryzeusz i prześladowca Kościoła, wskutek ukazania się mu Chrystusa Zmartwychwstałego u bram Damaszku, stał się nie tylko Jego uczniem, ale poświęcił całe życie szerzeniu Ewangelii; wyprowadził Kościół z ograniczeń judaizmu i zaniósł światło Ewangelii do Europy, stając się Apostołem Narodów.
Dla błogosławionego ks. Jakuba Alberionego, Założyciela Rodziny Świętego Pawła, dzień 25 stycznia miał zawsze szczegolne znaczenie. Ks. Jakub Alberione odprawiał tego dnia uroczyste Msze św. w męskich i żeńskich wspólnotach paulińskich oraz wygłaszał homilie i medytacje. Jedną z takich medytacji, poświęconych nawróceniu św. Pawła prezentujemy poniżej:
NAWRÓCENIE ŚWIĘTEGO PAWŁA
(25 stycznia)
Dzięki składam Temu, który mnie umocnił, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu. On uznał mnie za godnego zaufania i powierzył posługę, choć niegdyś byłem bluźniercą, prześladowcą i gnębicielem. Doznałem jednak miłosierdzia, ponieważ gdy nie wierzyłem, nie wiedziałem, co czynię. A łaska naszego Pana obficie zaowocowała we mnie wiarą i miłością w Chrystusie Jezusie.
1Tym 1,12-14
1. Jedyne nawrócenie, jakie w ciągu roku liturgicznego obchodzi się szczególnie uroczyście, przypada 25 stycznia.
Szaweł lub Paweł, wcześniej okrutny prześladowca, staje się gorliwym apostołem. Jego nawrócenie jest cudem, jest całkowite i jest pożyteczne dla Kościoła.
Jest cudem. Szaweł był uznanym faryzeuszem religii mojżeszowej, przekonanym, że Jezus Chrystus jest zamachowcem na należny Bogu Jedynemu kult. Dlatego zasłużył na krzyż, jak zresztą zasługują na śmierć wszyscy chrześcijanie. Odegrał ważną rolę (na ile mógł, biorąc pod uwagę jego wiek) w męczeństwie Szczepana i niszczeniu powstającego Kościoła. Księga Dziejów Apostolskich mówi:
«Szaweł natomiast wciąż pałał nienawiścią i chęcią mordowania uczniów Pana. Poszedł więc do najwyższego kapłana i poprosił o listy polecające do synagog w Damaszku. Chciał bowiem odszukać zwolenników tej drogi, zarówno mężczyzn, jak i kobiety, aby ich pojmać i przyprowadzić do Jeruzalem. Był właśnie w podróży i zbliżał się już do Damaszku, gdy nagle poraziło go światło z nieba. Upadł na ziemię i usłyszał słowa: „Szawle, Szawle! Dlaczego Mnie prześladujesz?”. A on zapytał: „Kim jesteś, Panie?”. I usłyszał: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i idź do miasta. Tam dowiesz się, co masz czynić”.
A ludzie, którzy z nim podróżowali, oniemieli ze zdumienia, gdyż słyszeli głos, lecz nikogo nie widzieli. Szaweł podniósł się z ziemi. Otworzył oczy, ale nic nie widział. Trzymając go za ręce, doprowadzili go do Damaszku. Tam przez trzy dni nic nie widział. Nie jadł też ani nie pił.
Przebywał zaś w Damaszku pewien uczeń o imieniu Ananiasz. Pan powiedział do niego w widzeniu: „Ananiaszu!”. A on odpowiedział: „Słucham, Panie!”. Pan mu rozkazał: „Idź natychmiast na ulicę Prostą i odszukaj w domu Judy Szawła z Tarsu. On modli się w tej chwili”. A Szaweł miał widzenie. Ujrzał Ananiasza, który wchodzi do domu i kładzie na nim ręce, aby odzyskał wzrok. Wówczas Ananiasz odrzekł: „Słyszałem od wielu ludzi, ile zła wyrządził ten człowiek Twoim świętym w Jeruzalem. Otrzymał on od wyższych kapłanów pełnomocnictwo, aby także tutaj więzić tych, którzy wyznają Twoje imię”. Lecz Pan mu odpowiedział: „Idź! Wybrałem go sobie za narzędzie. On zaniesie moje imię do pogan i królów, i narodu izraelskiego. Objawię mu także, jak wiele będzie musiał wycierpieć z powodu mego imienia”.
Wówczas Ananiasz poszedł. Wszedł do owego domu, położył na niego ręce i powiedział: „Szawle, bracie! Pan Jezus, który ukazał ci się w podróży, przysyła mnie do ciebie, abyś odzyskał wzrok i aby napełnił cię Duch Święty”» (Dz 9,1-17).
2. Nawrócenie całkowite : umysł, serce, życie. Szaweł wierzył w jedność Boga, a tutaj oddaje cześć Trójcy Świętej, a więc także temu wcielonemu Synowi Bożemu, którego wcześniej uważał za oszusta. W swoim umyśle widzi religię mojżeszową zawijającą do portu chrześcijaństwa, Synagogę do Kościoła; faryzeizm do doskonałości ewangelicznej świętości. Przedtem nienawidził Jezusa Chrystusa i prześladował Go we wszystkich Jego mistycznych członkach. Potem, również w Damaszku, wprawiał w zakłopotanie Żydów wykazując, że Jezus jest Chrystusem [oczekiwanym Mesjaszem] i pragnąc wszystkich zdobyć dla Niego. Przedtem był faryzeuszem o ciasnym sercu, teraz stał się Apostołem powszechności zbawienia: nie przez uczynki Prawa, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa.
3. Najbardziej pożyteczne dla Kościoła nawrócenie. Paweł stał się „naczyniem wybranym” (Dz 9,15), tak „pełnym Ducha Świętego”, że „wszystkie narody będą czerpać z jego pełni i poznają, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym”. Pracował więcej od innych apostołów, założył wiele Kościołów: przyłączył wiele narodów do Rzymu. Jego imię zostało na zawsze złączone ze św. Piotrem: dwa filary Kościoła. Piotr pierwszy pod względem autorytetu władzy; Paweł pierwszy pod względem pracy: obaj dla zbudowania Kościoła, mistycznego Ciała Jezusa Chrystusa; obaj męczennicy.
Rachunek sumienia – Jakie było moje nawrócenie do Boga? zdecydowane? całkowite? w umyśle? w sercu? w życiu? Czy było trwałe? pożyteczne dla dusz?
Postanowienie – Codziennie będę powtarzał: nawracaj nas, Boże, nasz Zbawicielu.
Modlitwa – Boże, który przez nauczanie św. Pawła Apostoła pouczyłeś cały świat, daj nam, abyśmy obchodząc dziś jego nawrócenie, mogli dojść do Ciebie naśladując jego wzór.
Uświęceni ofiarą Mszy św. i stawszy się uczestnikami Ciała Jezusa Chrystusa, prosimy Cię, Panie, aby nigdy nie zabrakło nam modlitwy św. Pawła, którego wstawiennictwo z Twojej woli nas broni i chroni.
Medytacja ukazała się drukiem w języku włoskim w książce: G. Alberione, Brevi meditazioni per ogni giorno dell’anno, Cinisello Balsamo 2008, str. 664-666.