Sługa Boży biskup Francesco Fasola był arcybiskupem Messyny we Włoszech. Jako członek Instytutu Jezusa Kapłana należał Rodziny Świętego Pawła założonej przez bł. Jakuba Alberionego. 23 lutego obchodzimy kolejną rocznicę jego urodzin.

Urodził się 23 lutego 1898 roku w ubogiej miejscowości Maggiora na północy Włoch. Ubodzy rodzice starali się o jak najlepsze wychowanie swoich dzieci. Gdy Francesco miał 14 lat, jego ojciec wyemigrował do USA, aby zapewnić byt licznej rodzinie. Wiele lat później arcybiskup Fasola wyznał: „Powinniśmy całować ziemię, po której chodzili nasi rodzice. Tak bardzo święte było ich nauczanie, którego nam udzielali, i tak bardzo niewiarygodne ich poświęcenie dla nas”.

W wieku 15 lat wstąpił do seminarium. W latach I wojny światowej starsi klerycy i opiekunowie zostali powołani do wojska. Niespełna 18-letni Francesco musiał opiekować się młodszymi rocznikami seminaryjnymi, pełniąc także odpowiedzialną rolę prefekta. W 1921 roku został wyświęcony na kapłana. Szybko dał się poznać jako niezwykle gorliwy pasterz. Ze wszystkich sił poświęcał się pracy z młodzieżą i ich rodzicami oraz posłudze spowiedzi, aby uchronić jak najwięcej wiernych przed wpływami faszyzmu i socjalizmu. Troszczył się o chorych i ubogich. Jako wielki czciciel Maryi zachęcał do modlitwy różańcowej, a także organizował pielgrzymki do sanktuariów maryjnych, zwłaszcza dla chorych do Lourdes.

18 marca 1954 roku został mianowany biskupem pomocniczym w diecezji w Agrigento. Nadal był niezmordowanym duszpasterzem, który wszystkich obdarzał niezwykłym ciepłem i uśmiechem. Jak mówił jego zwierzchnik, bp Peruzzo: „Biskup Fasola ma tylko dwie wady: nie śpi i nie je. Poza tym zbyt wiele pracuje”. 13 marca 1963 roku papież Paweł VI powołał go na metropolitę Messyny. Starał się docierać do wszystkich wiernych, zwłaszcza do księży i sióstr zakonnych, aby ożywiać i umacniać więzi w powierzonym sobie Kościele. Z wyjątkowym entuzjazmem organizował w diecezji sympozja teologiczne i biblijne, tygodnie społeczne i misje ludowe. Po II Soborze Watykańskim powołał do istnienia czasopisma diecezjalne i parafialne, aby rozpowszechniać nauczanie soborowe.

Dążąc do jeszcze większej świętości, 17 października 1974 roku złożył pierwsze śluby w paulińskim Instytucie Jezusa Kapłana, przyłączonym do Towarzystwa Świętego Pawła. 10 listopada 1976 roku złożył śluby wieczyste, tuż przed końcem swojej posługi biskupiej w Messynie.

Zmarł 1 lipca 1988 roku w rodzinnej Nowarze w wieku 90 lat. Jego ciało zostało złożone w bazylice archikatedralnej w Messynie. Do dziś jest wspominany i czczony przez swoich diecezjan jako prawdziwy ojciec. Obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny.