CZWARTEK II TYGODNIA WIELKIEGO POSTU
PIERWSZE CZYTANIE (Jr 17, 5-10)
Błogosławiony, kto ufa Bogu
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Tak mówi Pan: «Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce. Jest on podobny do dzikiego krzewu na stepie. Nie dostrzega, gdy przychodzi szczęście. Wybiera miejsca spalone na pustyni, ziemię słoną i bezludną.
Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją! Jest on podobny do drzewa zasadzonego nad wodą, co swe korzenie puszcza ku strumieniowi. Nie obawia się, skoro przyjdzie upał, bo zachowa zielone liście; także w roku posuchy nie doznaje niepokoju i nie przestaje wydawać owoców.
Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i niepoprawne – któż je zgłębi? Ja, Pan, badam serce i doświadczam nerki, bym mógł każdemu oddać stosownie do jego postępowania, według owoców jego uczynków».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 1, 1-2. 3. 4. 6)
Refren: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu.
Szczęśliwy człowiek, który nie idzie za radą występnych, †
nie wchodzi na drogę grzeszników *
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w prawie Pańskim upodobał sobie *
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
Refren: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, *
które wydaje owoc w swoim czasie,
liście jego nie więdną, *
a wszystko, co czyni, jest udane.
Refren: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu.
Co innego grzesznicy: *
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem droga sprawiedliwych jest Panu znana, *
a droga występnych zaginie.
Refren: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Łk 8, 15)
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
Błogosławieni, którzy w sercu dobrym i szlachetnym zatrzymują słowo Boże
i wydają owoc dzięki swojej wytrwałości.
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA (Łk 16, 19-31)
Przypowieść o Łazarzu i bogaczu
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus powiedział do faryzeuszów: «Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. Atakże psy przychodziły i lizały jego wrzody.
Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz, i został pogrzebany.
Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza; aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”.
Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A ponadto między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd nie przedostają się do nas”.
Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich ostrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”.
Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają. Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby ktoś z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą”».
Oto słowo Pańskie.
PIERWSZE CZYTANIE (Jr 17, 5-10)
Błogosławiony, kto ufa Bogu
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Tak mówi Pan: «Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce. Jest on podobny do dzikiego krzewu na stepie. Nie dostrzega, gdy przychodzi szczęście. Wybiera miejsca spalone na pustyni, ziemię słoną i bezludną.
Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją! Jest on podobny do drzewa zasadzonego nad wodą, co swe korzenie puszcza ku strumieniowi. Nie obawia się, skoro przyjdzie upał, bo zachowa zielone liście; także w roku posuchy nie doznaje niepokoju i nie przestaje wydawać owoców.
Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i niepoprawne – któż je zgłębi? Ja, Pan, badam serce i doświadczam nerki, bym mógł każdemu oddać stosownie do jego postępowania, według owoców jego uczynków».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 1, 1-2. 3. 4. 6)
Refren: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu.
Szczęśliwy człowiek, który nie idzie za radą występnych, †
nie wchodzi na drogę grzeszników *
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w prawie Pańskim upodobał sobie *
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
Refren: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, *
które wydaje owoc w swoim czasie,
liście jego nie więdną, *
a wszystko, co czyni, jest udane.
Refren: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu.
Co innego grzesznicy: *
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem droga sprawiedliwych jest Panu znana, *
a droga występnych zaginie.
Refren: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Łk 8, 15)
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
Błogosławieni, którzy w sercu dobrym i szlachetnym zatrzymują słowo Boże
i wydają owoc dzięki swojej wytrwałości.
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA (Łk 16, 19-31)
Przypowieść o Łazarzu i bogaczu
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus powiedział do faryzeuszów: «Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. Atakże psy przychodziły i lizały jego wrzody.
Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz, i został pogrzebany.
Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza; aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”.
Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A ponadto między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd nie przedostają się do nas”.
Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich ostrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”.
Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają. Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby ktoś z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą”».
Oto słowo Pańskie.
KOMENTARZ
Żyć miłosierdziem
Dzisiejsza perykopa jest przypowieścią, czyli rozbudowaną metaforą, objawiającą prawdę, którą Jezus chce przekazać. Nie każdy jej element musi być wyjaśniany, bo moglibyśmy dojść do sprzeczności. Tak byłoby, gdybyśmy na przykład chcieli wytłumaczyć, jak to możliwe, że człowiek w miejscu swojego potępienia rozmawia z Abrahamem albo prosi o kroplę wody. Przypowieść ta mówi najpierw o bezduszności bogacza, który nie miał odrobiny miłosierdzia dla żebraka leżącego przed jego bramą. W dalszej części jest mowa o tym, że po śmierci czeka człowieka zapłata, adekwatna do jego życia. Łazarz za życia wiele wycierpiał, więc teraz cieszy się szczęściem, bogacz przeciwnie – doświadcza wielkiej udręki. Płynie z tego nauka mówiąca o tym, że życiowe wybory mają swoje wieczne konsekwencje. Za życia mamy możliwość poprawy, stąd trzeba słuchać Mojżesza i proroków, czyli Pisma Świętego. Tu akurat jest mowa o Starym Testamencie, co jest logiczne w kontekście przypowieści. My mamy Jezusa, Jego Ewangelię i moc Jego zmartwychwstania. To powinno nas skłonić do życia zgodnego z miłosierdziem.
Panie Jezu, proszę Cię o serce wrażliwe na potrzeby i cierpienia innych ludzi. Tak łatwo zamknąć się we własnym świecie. Niech Twoje słowo oświeca moje serce, aby nie zabrakło w nim miłosierdzia. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2024
o. Andrzej Kiejza OFMCap
Edycja Świętego Pawła
Żyć miłosierdziem
Dzisiejsza perykopa jest przypowieścią, czyli rozbudowaną metaforą, objawiającą prawdę, którą Jezus chce przekazać. Nie każdy jej element musi być wyjaśniany, bo moglibyśmy dojść do sprzeczności. Tak byłoby, gdybyśmy na przykład chcieli wytłumaczyć, jak to możliwe, że człowiek w miejscu swojego potępienia rozmawia z Abrahamem albo prosi o kroplę wody. Przypowieść ta mówi najpierw o bezduszności bogacza, który nie miał odrobiny miłosierdzia dla żebraka leżącego przed jego bramą. W dalszej części jest mowa o tym, że po śmierci czeka człowieka zapłata, adekwatna do jego życia. Łazarz za życia wiele wycierpiał, więc teraz cieszy się szczęściem, bogacz przeciwnie – doświadcza wielkiej udręki. Płynie z tego nauka mówiąca o tym, że życiowe wybory mają swoje wieczne konsekwencje. Za życia mamy możliwość poprawy, stąd trzeba słuchać Mojżesza i proroków, czyli Pisma Świętego. Tu akurat jest mowa o Starym Testamencie, co jest logiczne w kontekście przypowieści. My mamy Jezusa, Jego Ewangelię i moc Jego zmartwychwstania. To powinno nas skłonić do życia zgodnego z miłosierdziem.
Panie Jezu, proszę Cię o serce wrażliwe na potrzeby i cierpienia innych ludzi. Tak łatwo zamknąć się we własnym świecie. Niech Twoje słowo oświeca moje serce, aby nie zabrakło w nim miłosierdzia. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2024o. Andrzej Kiejza OFMCap
Edycja Świętego Pawła