WTOREK II TYGODNIA ADWENTU
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 40, 1-11)
Pan pocieszył swój lud
Czytanie z Księgi proroka Izajasza.
«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy».
Głos się rozlega: «Drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i pagórki obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały».
Głos się odzywa: «Wołaj!». – I rzekłem: «Co mam wołać?» – «Wszelkie ciało jest jak trawa, a cały wdzięk jego – jak polnego kwiatu. Trawa usycha, więdnie kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje. Prawdziwie, trawą jest naród. Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki».
Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «Oto wasz Bóg! Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie jak pasterz pasie On swoją trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 96, 1-2, 3 i 10ac, 11-12, 13)
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię *
każdego dnia głoście Jego zbawienie.
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem *
będzie sprawiedliwie sądził ludy.
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
Niech się radują niebiosa i ziemia weseli *
niech szumi morze i wszystko, co je napełnia.
Niech się cieszą pola i wszystko, co na nich rośnie, *
niech wszystkie drzewa w lasach wykrzykują z radości.
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
Przed obliczem Pana, który już się zbliża *
Przed obliczem Pana, który już się zbliża.
On będzie sądził świat sprawiedliwie, *
a ludy według swej prawdy.
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Blisko jest dzień Pana,
oto przyjdzie, aby nas zbawić.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 18, 12-14)
Bóg nie chce zguby zbłąkanych
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza.
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.
Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».
Oto słowo Pańskie.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 40, 1-11)
Pan pocieszył swój lud
Czytanie z Księgi proroka Izajasza.
«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy».
Głos się rozlega: «Drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i pagórki obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały».
Głos się odzywa: «Wołaj!». – I rzekłem: «Co mam wołać?» – «Wszelkie ciało jest jak trawa, a cały wdzięk jego – jak polnego kwiatu. Trawa usycha, więdnie kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje. Prawdziwie, trawą jest naród. Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki».
Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «Oto wasz Bóg! Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie jak pasterz pasie On swoją trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 96, 1-2, 3 i 10ac, 11-12, 13)
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię *
każdego dnia głoście Jego zbawienie.
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem *
będzie sprawiedliwie sądził ludy.
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
Niech się radują niebiosa i ziemia weseli *
niech szumi morze i wszystko, co je napełnia.
Niech się cieszą pola i wszystko, co na nich rośnie, *
niech wszystkie drzewa w lasach wykrzykują z radości.
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
Przed obliczem Pana, który już się zbliża *
Przed obliczem Pana, który już się zbliża.
On będzie sądził świat sprawiedliwie, *
a ludy według swej prawdy.
Refren: Oto nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Blisko jest dzień Pana,
oto przyjdzie, aby nas zbawić.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 18, 12-14)
Bóg nie chce zguby zbłąkanych
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza.
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.
Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».
Oto słowo Pańskie.
KOMENTARZ
Łączy nas osoba pasterza
Przypowieść Jezusa zachęca nas do refleksji nad naturą Kościoła. Pasterz i sto owiec – to obraz, który bardzo konkretnie opisuje naszą wspólnotę. Musi nas jednak zadziwić wizja stada, które pielgrzymuje po górach. Oto wspólnota, która nie zbudowała murów, musi więc łączyć ją coś o wiele głębszego niż miejsce lub troska o wzajemne bezpieczeństwo. To, co łączy te sto owiec, to osoba pasterza. Owce nie byłyby stadem, gdyby nie on. Byłyby co najwyżej zbiorowiskiem, z którego regularnie – raz na jakiś czas – znika najsłabsza jednostka. Czasami zagubiona, zbuntowana, szukająca własnych ścieżek, a czasami zabita przez wilki. Pasterz jako jedyny potrafi te zagrożenia rozpoznać, bo dobrze zna każdą z owiec, doskonale wie, gdzie każdej z nich szukać. Zna jej ścieżki. Wspólnotowość przeplata się tu z indywidualizmem. Kościół nie może bowiem przypominać zuniformizowanej jednostki wojskowej, jest raczej pełen poszukiwaczy przygód, poszukiwaczy własnych dróg, nieustannie badających, czy pasterz znowu pospieszy im na ratunek.
Panie Jezu Chryste, Ty widzisz, jak bardzo pragnę chodzić własnymi ścieżkami. Nie pozwól mi nigdy odłączyć się od tego stada, jakim jest wspólnota Kościoła. Ty żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2022
o. Michał Legan OSPPE
Edycja Świętego Pawła
Łączy nas osoba pasterza
Przypowieść Jezusa zachęca nas do refleksji nad naturą Kościoła. Pasterz i sto owiec – to obraz, który bardzo konkretnie opisuje naszą wspólnotę. Musi nas jednak zadziwić wizja stada, które pielgrzymuje po górach. Oto wspólnota, która nie zbudowała murów, musi więc łączyć ją coś o wiele głębszego niż miejsce lub troska o wzajemne bezpieczeństwo. To, co łączy te sto owiec, to osoba pasterza. Owce nie byłyby stadem, gdyby nie on. Byłyby co najwyżej zbiorowiskiem, z którego regularnie – raz na jakiś czas – znika najsłabsza jednostka. Czasami zagubiona, zbuntowana, szukająca własnych ścieżek, a czasami zabita przez wilki. Pasterz jako jedyny potrafi te zagrożenia rozpoznać, bo dobrze zna każdą z owiec, doskonale wie, gdzie każdej z nich szukać. Zna jej ścieżki. Wspólnotowość przeplata się tu z indywidualizmem. Kościół nie może bowiem przypominać zuniformizowanej jednostki wojskowej, jest raczej pełen poszukiwaczy przygód, poszukiwaczy własnych dróg, nieustannie badających, czy pasterz znowu pospieszy im na ratunek.
Panie Jezu Chryste, Ty widzisz, jak bardzo pragnę chodzić własnymi ścieżkami. Nie pozwól mi nigdy odłączyć się od tego stada, jakim jest wspólnota Kościoła. Ty żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2022o. Michał Legan OSPPE
Edycja Świętego Pawła