Jeden dzień w miesiącu przeznacza się na zastanowienie się nad własnym zbawieniem. W tym dniu rozważa się cel, dla którego zostaliśmy stworzeni, odprawia się dokładny rachunek sumienia z poprzedniego miesiąca, który powinien kończyć się mocnym postanowieniem, natomiast na rozpoczynający się miesiąc poleca się Bogu duszę, prosząc o łaskę dobrej śmierci.

Wierność w odprawianiu dnia skupienia to jedna z najlepszych oznak gorliwości w życiu wewnętrznym, ponieważ zabezpiecza wierne wypełnianie podjętych zobowiązań i zachowanie programu ćwiczeń duchownych.

Miesięczny dzień skupienia zwykle odprawia się w pierwszą niedzielę miesiąca. W sobotę po południu przewidziane są: medytacja, nauka rekolekcyjna, Droga krzyżowa i godzina adoracji. Następnego dnia rano odprawia się rozmyślanie i spowiedź. Jednak można zmienić ten porządek: wieczorem można odprawić medytację, a naukę przesunąć na następny dzień, rano odprawić drugą medytację i zakończyć w południe. Byłoby dobrze, aby przedmiotem jednej medytacji były prawdy wieczne, przedmiotem nauki – obowiązki stanu, a ostatnie − rozważanie na temat modlitwy (sakramentów, nabożeństw, praktyk pobożności itd.)

Jeśliby miesięcznemu skupieniu nie przewodniczył kapłan, każdy może je odprawić prywatnie, zachowując podobny porządek i te same praktyki, posługując się odpowiednią lekturą.

Jest rzeczą bardzo ważną odprawienie miesięcznego rachunku sumienia dotyczącego postanowień szczegółowych. Do tego potrzebny jest: duch głębokiej pokory, połączony z żywą ufnością w miłosierdzie Boga, który powołuje nas do świętości: „[Bóg] wybrał nas w [Chrystusie] przed stworzeniem świata, abyśmy byli przed Nim święci i nieskalani w miłości” (Ef 1, 4).

Comiesięczny dzień skupienia i godzina adoracji eucharystycznej będą świętym rozpoczęciem miesiąca.