HISTORIA ŚWIĘTEGO PAWŁA

W sześciu obrazach przylegających do pionowej belki krzyża po trzy z każdej strony, zawarto życie i dzieło Apostoła Narodów.

Nawrócenie i powołanie pod Damaszkiem. Dzieje Apostolskie trzykrotnie relacjonują wydarzenie spotkania Szawła ze zmartwychwstałym Chrystusem na drodze do Damaszku (Dz 9, 1-19; 22, 3-16; 26, 12-18). Ikona przedstawia Szawła obalonego na ziemię. Obok niego leżą listy polecające do przełożonych synagog w mieście, dzięki którym Szaweł bez przeszkód miał schwytać chrześcijan i przyprowadzić ich do Jerozolimy w celu osądzenia. Faryzeusz ma zamknięte oczy, co symbolizuje utratę wzroku, której doznał podczas wizji. Ponownie otwiera mu oczy Ananiasz, chrześcijanin z Damaszku wysłany do Szawła przez Jezusa. Utrata wzroku symbolicznie rozgranicza dwa okresy życia Szawła: okres zaślepienia przez rygorystyczne pojmowanie i przestrzeganie Prawa, czego skutkiem było prześladowanie chrześcijan, oraz okres chrześcijańskiego życia, rozpoczętego przez poznanie Chrystusa, otwarcie oczu na prawdę i przyjęcie chrztu z rąk Ananiasza.

W obrazie nawrócenia Szawła brak przedstawienia Chrystusa, którego spotkał pod Damaszkiem, jednak linia postaci faryzeusza i chemisfera w prawym górnym rogu kierują wzrok odbiorcy ku centralnemu wizerunkowi Jezusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, który jest ośrodkiem jednoczącym i dynamizującym całą ikonę.

Nawrócenie i powołanie każdego członka Rodziny Świętego Pawła jest owocem zbawczej inicjatywy Boga i ma swoje źródło w Jego miłości, zgodnie z wyznaniem św. Pawła z Listu do Galatów 2, 20: „żyję dzięki wierze w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie”.

Spotkanie św. Piotra i św. Pawła. Apostołowie ukazani są w braterskim uścisku Concordia apostolorum (zgodnej współpracy apostołów). Wymieniają oni pocałunek pokoju na znak jedności Kościoła Prawa, wyrastającego z tradycji żydowskiej, z Kościołem Łaski, obejmującym nawróconych pogan. Ikona przedstawia moment akceptacji Szawła jako apostoła przez wspólnotę Kościoła i potwierdzenia prawdziwości Ewangelii, którą nawrócony faryzeusz głosił. Uznaje on autorytet Piotra i jest przyjęty jako prawdziwy apostoł Jezusa Zmartwychwstałego.

W Liście do Galatów 2, 1-2.7.9-10 Apostoł Narodów napisał: „Następnie, po czternastu latach, znowu poszedłem do Jerozolimy razem z Barnabą, zabierając ze sobą także Tytusa. A przybyłem pod wpływem objawienia. I przedstawiłem im Ewangelię, którą głoszę poganom; osobno uczyniłem to wobec tych, którzy cieszą się uznaniem, aby się upewnić, że nie biegnę albo że nie biegłem na próżno. Gdy zobaczyli, że mnie zostało powierzone głoszenie Ewangelii wśród nieobrzezanych, podobnie jak Piotrowi wśród obrzezanych i gdy uznali daną mi łaskę, Jakub, Kefas i Jan, uważani za filary, podali prawą rękę mnie i Barnabie na znak łączności, abyśmy szli do pogan, oni zaś do obrzezanych”. 

Święty Paweł przedstawiony jest w czerwonym płaszczu, który symbolizuje bezgraniczną miłość do Chrystusa, gotowość poświęcenia życia w Jego służbie aż do męczeńskiej śmierci za wiarę.  Na ikonie św. Piotr to mężczyzna o siwych włosach, z krótką zaokrąglona brodą, ubrany w złoty płaszcz, który oznacza godność apostoła jako pierwszego i najważniejszego w gronie Dwunastu.

Za postaciami apostołów widnieją dwie budowle: za św. Piotrem synagoga oznaczająca naród żydowski, któremu Piotr głosił Ewangelię, za św. Pawłem budowla grecka, symbol pogan, ku którym Apostoł Narodów zwrócił się w swojej działalności misyjnej.

Zgodnie z charyzmatem sformułowanym i przekazanym Rodzinie Świętego Pawła przez bł. Jakuba Alberionego, czujemy mocną więź z Kościołem i papieżem, następcą św. Piotra. Chcemy działać w jedności z Kościołem, w Kościele i przez Kościół, okazując synowskie posłuszeństwo papieżowi, którego bł. Jakub Alberione nazywał „wielką latarnią zaświeconą przez Jezusa dla ludzkości każdego wieku” (AD 57).

Święty Paweł – Apostoł Narodów. Trzeci obraz w tej serii przedstawia Pawła jako apostoła głoszącego Ewangelię podczas licznych podróży misyjnych. Zwój pisma, który trzyma w ręku, symbolizuje rangę nauczycielskiej roli Kościoła oraz nadprzyrodzoną mądrość. Oznacza także jego umiłowanie słowa Bożego oraz to, że jest autorem listów apostolskich włączonych do zbioru ksiąg Nowego Testamentu. Prawą rękę Apostoł trzyma uniesioną w geście nauczyciela, który prosi o głos. Jest to także gest błogosławieństwa. Wyraźnie zaznaczone morze symbolizuje dalekie wyprawy misyjne, jakie św. Paweł odbywał do różnych miejsc w Azji Mniejszej i Europie.

Misyjne dzieło Rodziny Świętego Pawła jest niesieniem osoby Jezusa Mistrza wszystkim ludziom. Polega ono na osobistym świadectwie i pełnym zaangażowania wysiłku misyjnym, aby współczesnego człowieka doprowadzić do spotkania ze Zbawicielem. Głoszenie Ewangelii dokonuje się na rozległym kontynencie komunikacji z wykorzystaniem jej różnorodnych form. Inspirację do tego działania czerpiemy z przykładu św. Pawła, który wyznał w Liście do Rzymian 15, 15-21: „Mocą łaski danej mi od Boga oddaję cześć Chrystusowi Jezusowi wśród pogan, przez pełnienie służby kapłańskiej dla Bożej Ewangelii, aby dar ofiarny pogan był dobrze przyjęty i uświęcony przez Ducha Świętego. Dlatego mam powód do chlubienia się w Chrystusie Jezusie przed Bogiem. Ośmielam się mówić jedynie o tym, czego Chrystus dokonał przeze mnie w doprowadzaniu pogan do wiary słowem i czynem, mocą znaków i cudów, mocą Ducha Bożego. Począwszy od Jeruzalem, we wszystkich kierunkach aż do Ilirii, dopełniłem głoszenia Ewangelii Chrystusa. Ze wszystkich sił dążyłem do tego, aby Ewangelię głosić tylko tam, gdzie imię Chrystusa nie było jeszcze znane, by nie budować na fundamencie położonym przez kogoś innego, zgodnie z tym, jak napisano: Ujrzą Go ci, którym nie było o Nim mówione, zrozumieją ci, którzy nie słyszeli”.

Święty Paweł – pisarz natchniony. Pierwsza ikona drugiej serii przedstawia św. Pawła piszącego list do wspólnoty Kościoła w Rzymie. Błogosławiony Jakub Alberione pozostawił takie świadectwo: „Podziw i nabożeństwo [do św. Pawła] zaczęły się szczególnie od studium i medytacji Listu do Rzymian. Od tej pory osobowość, świętość, serce, zażyłość z Jezusem, jego dokonania w dogmatyce i w moralności, znamię zostawione na organizacji Kościoła, jego gorliwość dotycząca wszystkich ludów stały się przedmiotem medytacji. Objawił mu się naprawdę jako Apostoł: tak więc każdy apostoł i każdy apostolat mogą czerpać od Niego (AD 64)”. Na zwoju trzymanym przez św. Pawła widnieje reprezentatywny dla Listu do Rzymian cytat: wszyscy grzesznicy „usprawiedliwienia dostępują darmo, dzięki Jego łasce, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie” (Rz 3, 24).

W wymownym geście Apostoł zwraca się do źródła natchnienia, którym jest sam Jezus Ukrzyżowany i Zmartwychwstały. To On daje Apostołowi Ducha, dzięki któremu rozumie i przekazuje na piśmie objawioną prawdę. Apostoł Narodów w Liście do Galatów 1, 11 dał następujące świadectwo: „Oświadczam wam, bracia, że głoszona przeze mnie Ewangelia nie pochodzi od ludzi. Nie przyjąłem jej, ani nie nauczyłem się od człowieka, ale objawił mi ją Jezus Chrystus”.

Apostolstwo Rodziny Świętego Pawła jest kontynuacją dzieła św. Pawła. Zawsze ma ono swój początek w Jezusie Chrystusie, Słowie Ojca, które chcemy komunikować współczesnemu światu, zgodnie z nauczaniem św. Pawła z Drugiego Listu do Koryntian 4, 5: „Nie głosimy bowiem samych siebie, ale Jezusa Chrystusa Pana” i pragnieniem bł. Jakuba Alberionego: „Żyć Jezusem Mistrzem Drogą, Prawda i Życiem i dawać Go światu”. Zawsze chcemy trwać w jedności z Mistrzem i wsłuchiwać się w Jego głos, by realizowane przez nas zadania były dziełami samego Zbawiciela, inspirowanymi miłością, jaką On ukochał wszystkich ludzi.

Męczeństwo św. Pawła. Święty Paweł został ścięty mieczem poza murami Rzymu ok. 67 roku. Ikona przedstawia moment męczeńskiej śmierci Apostoła, która nie przerwała jego działalności jako ewangelizatora, ale była jej dopełnieniem i szczytem, zgodnie ze świadectwem zapisanym w Liście do Filipian 1, 20-21: „Chrystus będzie uwielbiony w moim ciele: czy to przez życie, czy przez śmierć. Dla mnie bowiem żyć to Chrystus, a umrzeć to zysk”.

Na obrazie widać trzy źródła, które zgodnie z tradycją wytrysnęły z ziemi w miejscach, gdzie upadła głowa św. Pawła. Zaznaczenie ich na ikonie jeszcze przed ścięciem Apostoła jest zapowiedzią owoców, jakie jego życie i męczeństwo wydadzą dla w przyszłości.  Jest to także nawiązanie do Tre Fontane (Trzy Fontanny) w Rzymie, czyli miejsca męczeństwa św. Pawła wskazywanego przez tradycję.

Rodzina Świętego Pawła idzie za swoim Patronem, naśladując Jego apostolską gorliwość, wytrwałość i gotowość do poświęcenia życia dla Ewangelii. Męczeństwo św. Pawła przypomina nam o codziennej ofierze, którą możemy składać, pracując, trudząc się i cierpiąc dla chwały Boga i pokoju ludzi. 

Założenie Rodziny Świętego Pawła. Ostatnia ikona z serii przedstawiającej życie i dzieło św. Pawła, ukazuje Apostoła, który z wysokości nieba przekazuje klęczącemu bł. Jakubowi Alberionemu akt fundacyjny Rodziny Świętego Pawła. Ksiądz Alberione pozostawił takie świadectwa: „Wszyscy musimy uważać za ojca, mistrza, wzór, założyciela tylko św. Pawła Apostoła. Przez niego Rodzina Świętego Pawła się zrodziła, przez niego była ożywiana i dzięki niemu wzrastała, od niego wzięła ducha” (AD 2); „Był ojcem i matką dla wszystkich swoich dzieci i przyczyniał się do wzrostu Rodziny Świętego Pawła, która jest jego. Naprawdę, nawet gdybyście mieli dziesięć tysięcy nauczycieli, jeden jest wasz ojciec: zrodziłem was przez Ewangelię (1 Kor 4, 15)” (UPS I, 11).

Zwój oznacza także słowo Boże, które św. Paweł głosił wśród narodów. Przekazując je bł. Jakubowi Alberionemu i Rodzinie Świętego Pawła, zleca im kontynuowanie swojego dzieła w świecie. Święty Paweł odbierający swoją nagrodę w niebie, równocześnie żyje w Rodzinie Świętego Pawła i poprzez jej różnorodne apostolstwa nadal pełni misję, do której został skierowany przez Jezusa pod Damaszkiem. Te idee przekazał nam bł. Jakub, nauczając, że Rodzina Świętego Pawła „jest św. Pawłem żyjącym dzisiaj”.

Na ikonie świadkami założenia Rodziny Świętego Pawła są ci, którzy wydali w niej owoce świętości apostolskiego życia: czcigodna matka Tekla Merlo, błogosławiony ks. Tymoteusz Giaccardo, czcigodny ks. kanonik Franciszek Chiesa, czcigodny br. Andrzej Borello, Sługa Boża matka Scholastyka Rivata i czcigody postulant Maggiorino Vigolungo.  

Te wzory świętości paulińskiej nie reprezentują jednak wszystkich instytutów Rodziny Świętego Pawła, dlatego na ikonie widnieje także drzewo z wyraźnie zaznaczonymi korzeniami i pniem rozgałęziającym się w dziewięć konarów. Symbol drzewa znajduje swoje uzasadnienie w słowach bł. Jakuba Alberionego skierowanych do pierwszych podopiecznych: „Podnieście oczy, przypatrzcie się wielkiemu drzewu, którego wierzchołka nie widać: oto nasz Dom, który rzeczywiście jest potężnym drzewem; jesteście zaledwie u jego korzeni”. 

Wyraźnie widoczne korzenie drzewa symbolizują Siostry Uczennice Boskiego Mistrza, których misję bł. Jakub tak określił: „Wy macie podstawową i żywotną misję, ukrytą jak korzenie, lecz żywiącą pień, gałęzie, kwiaty, liście, owoce” (AD 282). Dziewięć konarów to pozostałe wspólnoty Rodziny Świętego Pawła: Towarzystwo Świętego Pawła (pauliści), Siostry Świętego Pawła (paulistki), Siostry Jezusa Dobrego Pasterza (pasterzanki), Siostry Maryi Królowej Apostołów dla powołań (apostolinki), Instytut Matki Bożej Zwiastowania dla kobiet (anuncjatynki), Instytut Archanioła Gabriela dla mężczyzn (gabrielini), Instytut Świętej Rodziny dla małżonków, Instytut Jezusa Kapłana dla księży diecezjalnych oraz Stowarzyszenie Współpracowników Paulińskich.